Marijke Schermer – Noodweer
Wanneer het water je aan de lippen staat moet je op een gegeven moment wel kiezen: Verzuip je? Vecht je? Emilia en Bruch zijn al jaren getrouwd, hebben twee kinderen, zijn de stad ontvlucht en wonen op het platteland. Alles gaat van een leien dakje, tot Emilia wordt ingehaald door een geheim waar niemand iets van weet.
Als je nu denkt; ah, ja. Dit verhaal heb ik al vaker gelezen in andere boeken. Dat kan kloppen, maar deze is tóch echt de moeite waard. Emilia glipt steeds verder weg in een strijd tegen haar eigen herinneringen terwijl Bruch in paniek raakt tijdens zijn pogingen haar te bereiken. De vraag of het beter is om eerlijk te zijn met nare gevolgen of te zwijgen met de kans dat dit een wig drijft tussen het echtpaar staat centraal en zet aan tot nadenken. Hoe standvastig is een huwelijk in zwaar weer, met een geheim als basis?
‘Dat eerlijkheid zo belangrijk is, belangrijker dan wat dan ook, dat je met je partner zou moeten samensmelten, dat je je hele geschiedenis, het hele reservoir aan gevoelens zou moeten delen, dat het een fout, een gemiste kans of een vorm van onfatsoen is om je geliefde niet te vertellen wat je ooit heeft geraakt, dat je het verhaal van je leven opgeeft om samen in hetzelfde, gezamenlijke verhaal te belanden.’
Naast de stortvloed aan gedachten, regent het buiten ook onophoudelijk. De rivier waarin ze zwommen treed buiten zijn oever en sijpelt gestaag hun huis binnen. Een metafoor waar je niet omheen kunt, maar niet cliché aanvoelt. Teruglezend wordt er continu geknipoogd naar de naderende storm:
‘In het stucwerk vertakken de scheuren zich als rivieren. De zon valt in een plas op het parket.’
Een roman, kort en krachtig als een onweersbui.
