Francisco X. Stork verraste vorig jaar met het prachtige Marcelo en de echte wereld.
Nu is er De laatste zomer van de Krijgers des Doods. Wederom een boek om ademloos en vol bewondering te lezen. Wat een schrijver die Stork.
Het verhaal begint als de 17 jarige Pancho afgezet wordt bij een weeshuis. Zijn leven tot dan bevat genoeg drama voor meerdere levens. Zijn moeder overleed toen hij jong was. Zijn vader kwam om bij een ongeval op het werk veroorzaakt door een alcoholische collega. Zijn minder begaafde zus is gevonden in een motel waar ze dood achtergelaten is door een man die sex met haar heeft gehad.
Zijn vader liet hem zien hoe je mensen toegeeflijk en vergevingsgezind tegemoet kunt treden maar die houding heeft er in Pancho’s ogen toe geleid dat zijn vader verongelukte en zijn zus dood is. Stork laat heel subtiel steeds meer zien van de worsteling van de eenzame en verbitterde jongen. Pancho zint op wraak, eventuele konsekwenties laten hem koud.
In het weeshuis krijgt hij de zorg over DQ, een jongen met een dodelijke hersentumor. DQ schrijft Het manifest van de Krijgers des Doods. Eigenlijk moest dat Krijgers des Levens zijn maar dat klinkt minder mysterieus volgens DQ. Dit manifest, dat gaat over hoe je wilt leven in de onvermijdelijke aanwezigheid van de dood*, krijgt langzaam vorm. Net zo langzaam als de verandering die in Pancho plaatsvindt door de ziekte en levenslust van DQ en de gezamenlijke verliefdheid op Marisol.
De vraag wat Pancho uiteindelijk gaat doen zorgt voor spanning. Mooi is ook het open eind. Dat zie je niet zo vaak tegenwoordig.
* laat dit je niet afschrikken, dit is een feel-good boek dat ook nog ’s ergens over gaat.