Sommige boeken vallen op. Met een bijzondere kaft of een aparte titel. Dit boek heeft beide.
Een buitengewoon gewoon leven heet het en dat is op zich al een intrigerende titel. Maar het is de ondertitel die je nieuwsgierigheid prikkelt:
De 104-jarige vrouw, de
11-jarige jongen en een vriendschap van 9 zaterdagen.
Dan gaat er toch iets bij mij kriebelen; hier wil ik meer van weten!
Het verhaal begint al opvallend, een eenzijdig gesprek waarbij je maar één persoon aan het woord ziet terwijl ze duidelijk antwoord geeft op vragen. We maken kennis met juffrouw Ona Vitkus, geboren in Litouwen, in het jaar negentienhonderd.
Daarna leren we Quinn kennen, de vader van de jongen die in zijn plaats op zaterdag langskomt om karweitjes te doen.
“Waar is de jongen? Hij is vorige week ook al niet geweest, je kunt niet rekenen op die jongens. Ze worden geacht die jongens iets van plichtsbesef bij te brengen. Wees paraat en vriendelijk en gehoorzaam” De jongen was er niet meer; zou nooit meer paraat zijn. Maar Quinn kon het niet over zijn hart verkrijgen dat te zeggen.
Zo. Bam. Die zag ik niet aankomen. En dat gaat me terwijl ik dit boek lees nog veel vaker overkomen. Wat een verrassende en indringende manier van schrijven heeft Monica Wood, ze weet jou als lezer helemaal in de ban van het boek te brengen.
Meer dan dit wil ik niet van de inhoud prijsgeven maar ik kan je wel zeggen: dit is een topper. Typisch zo’n boek dat iedereen wil lezen. Deze wordt de komende tijd regelmatig aangevraagd bij de bibliotheek, let maar op.