In 2007 verscheen het boek van Pim van Lommel over bijna-dood-ervaringen, Eindeloos bewustzijn. Hierin ontvouwt hij zijn ideeën over non-lokaal bewustzijn gebaseerd op de verhalen van patiënten die hij tegenkwam in zijn werk als cardioloog. Verhalen over uittreden, licht en liefde. Het boek is verrassend goed leesbaar gezien de materie en als je wat om het cijfermateriaal heen leest. Van Lommel breekt in het boek een lans om wetenschap breder te zien dan meetbaar en verifieerbaar.
Vanuit wetenschappelijke hoek kreeg hij het daardoor stevig voor de kiezen, een cardioloog moet zich niet bemoeien met de hersenen, zijn cijfers waren niet wetenschappelijk onderbouwd, etc.
In de Volkskrant van zaterdag 19 november krijgt hij ook nog een douw van neuroloog Kevin Nelson. Mensen met een hartstilstand zijn nog lang niet hersendood en dus werken de hersenen nog gewoon door bij sterk verminderde bloedtoevoer, aldus Nelson. Van Lommel misleidt de lezer als hij stelt dat de patiënten waar hij zijn theorie op baseert, terugkomen uit de dood. Ze zijn niet dood geweest volgens Nelson (lees hier het artikel in de Volkskrant).
Hoe het ook zij, het blijft fascinerende materie. In de film Eindeloos bewustzijn van Mark Verkerk komt Van Lommel uitgebreid aan het woord, maar ook een viertal mensen die na een BDE een ander leven hebben gekregen. Dit alles wordt in een breder perspectief gezet door Carlo Leget (Universitair Hoofddocent Zorgethiek) en Reinier Tilanus (boeddhistisch coach en trainer). De film heeft een prettige sfeer, mooie portretten van BDE´ers. Het is alleen jammer dat Raymond Moody er wat bekaaid afkomt. Moody publiceerde in 1977 Leven na dit leven en is te beschouwen als een pionier op het gebied van BDE .
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=qwYzRuBZP8w]