Inspecteur Montalbano uit een fictief stadje op Sicilië maakte zijn debuut in 1994. Andrea Camilleri was toen al 69 jaar. Een mooie gedachte voor elke zestiger. Bijna zeventig en dan beginnen aan een reeks waarvan er alleen al in Italië meer dan 3 miljoen boeken verkocht zijn. De laatste Montalbano’s dicteerde hij omdat zijn zicht steeds slechter werd. De teller staat op 27.
Dertien jaar geleden schreef hij al het laatste deel van de serie. Hij wilde niet dat Montalbano een tweede leven krijgt in de handen van een ander. Waarschijnlijk komt de inspecteur om het leven, zonder hoop op een reanimatie zoals Sherlock Holmes overkwam.
In De dans van de meeuw is hij nog springlevend. Montalbano ziet een meeuw op een merkwaardige manier het loodje leggen. Als zijn steun en toeverlaat Fazio verdwijnt, lijkt de dood van de meeuw een beroerd voorteken te zijn. Het verhaal is verder vintage Camilleri.
Je wordt vanaf de eerste bladzijde ondergedompeld in de wereld van Montalbano. Een vernuftig plot, de lichte stijl, de humor in de dialogen, de uitbarstingen, het heerlijke eten, de Man-Bijt-Hond-personages en zijn snelkookpan-relatie met Livia.
Als extraatje dit keer het gefoeter van Montalbano op de acteur die hem speelt in de tv-serie. Veel te jong en met een kale kop terwijl hij in het echt nog een vol bos haar heeft.
Camilleri lezen is als het genot van een wit wijntje op een zonnig terras terwijl de middag zich uitstrekt. De oude meester is niet meer, maar zijn Montalbano blijft.
