Een prachtig verhaal, oprecht verteld zegt Neil Gaiman op de voorkant van het boek. Een gruwelijk verhaal, prachtig verteld zou ook kunnen.
Toby is verliefd op Julie en in gedachten druk bezig met het feest waar hij eindelijk de stoute schoenen wil aantrekken om haar te benaderen. Zover komt het niet. Als hij thuis komt wacht daar een zwart busje. Hij blijkt defect te zijn en wordt afgevoerd naar het Dodenhuis.
In dat huis, ergens ver weg op een eiland, leven jongeren bij elkaar in angst. Zodra ze ziekteverschijnselen krijgen worden ze weggebracht naar het sanatorium om niet meer terug te keren. Daarvoor zorgen de verpleegsters en een hoofdzuster die nauwelijks communiceren.
Slechts hier en daar zijn er kleine aanwijzingen voor wat er precies aan de hand is en waar en wanneer dit verhaal zich afspeelt. Dat draagt bij aan het dreigende en claustrofobische gevoel van het verhaal.
Ondanks het lot wat alle kinderen delen, lijkt het samenleven erg op wat er in de gewone wereld gebeurt. Pesterijen en jongens die de baas willen spelen. Toby houdt zich op de achtergrond totdat Clara komt. Ze worden verliefd en proeven van wat vrijheid door ’s nachts over het eiland te zwerven.
Sarah Pinborough schreef eerder 13 minuten dat verfilmd wordt voor Netflix. Het Dodenhuis leent zich hier ook uitstekend voor. Het verhaal wordt sfeervol en beeldend verteld. Het heeft een eind waar elke lezer een brok van in de keel zal krijgen.
