Vroeger luisterde ik vaak naar Welingelichte kringen, een opiniërend radioprogramma van de VPRO. Hugo Brandt Corstius had hierin een gesproken column, die vaak voor de nodige opschudding zorgde. Daarnaast schreef hij o.a. voor Vrij Nederland, de Volkskrant en NRC handelsblad. Hij gebruikte wel zestig pseudoniemen. In 1985 weigerde de toenmalige minister van cultuur de hem toegekende P.C. Hooft-prijs uit te reiken. Twee jaar later werd dit rechtgezet.
Elk voorjaar maakt Jelle Brandt Corstius een fietstocht met zijn vader Hugo. Langer dan twee dagen duren die tochten nooit. Anders krijgen ze ruzie. Kort na het overlijden van zijn vader (dementie) klimt Jelle Brandt Corstius opnieuw op de fiets voor een reis van ruim 1600 kilometer, met als eindbestemming de Middellandse Zee. Hij heeft de as van zijn vader in de fietstas met de bedoeling deze uit te strooien in zee.
Het boek As in tas van Jelle Brandt Corstius is een reisverhaal. Doel van de reis is om herinneringen op te halen aan zijn vader. Wat was het voor vader? Was hij in staat om drie jonge kinderen op te voeden toen de moeder plotseling wegviel. Hoe zat het met zijn didactische kwaliteiten. Op een openhartige manier heeft Jelle Brand Corstius zijn herinneringen op papier gezet.
Hugo Brandt Corstius was geen gemakkelijke man. Sociaal wenselijk gedag was hem vreemd. Wat andere mensen van hem dachten interesseerde hem niet. Hij noemde zichzelf een asperge. De momenten waarop Jelle Brandt Corstius zich (als puber) schaamde voor zijn vader, lopen als een rode draad door het boek:
’s Avonds, als mijn vader een smerig vegetarisch gerecht voor zich had staan, zei hij altijd, terwijl de serveerster wegliep: Wat heeft zij een dikke kont. En altijd net te hard, zodat de serveerster het kon horen. Dat had ik maar te accepteren: Wie een leuke tijd wilde doorbrengen met mijn vader moest de pesterijen voor lief nemen.
Daartegenover staat de bewondering voor zijn vader, die hij wel degelijk had. Zijn vader zou de hele reis, inclusief het verstrooien van de as, potsierlijk hebben gevonden. Het liefst had hij gezien dat zijn lijk in een vuilniszak bij de weg was gezet. Zo is het niet gegaan. Jelle Brand Corstius is er in dit persoonlijke reisverslag in geslaagd de liefde voor zijn vader kenbaar te maken. Het heeft een prachtig boekje opgeleverd vol anekdotes en absurditeiten.