Een hand geven, iemand aankijken wanneer diegene tegen je praat, antwoord geven op een vraag van de juf op school; allemaal dingen die de meeste kinderen al best lastig vinden om te leren. Maar hoe leer je jezelf dit soort sociale vaardigheden aan wanneer je eigenlijk alleen maar met je hond durft te praten? En hoe houd je het in vredesnaam een hele dag vol in een klas vol luid pratende kinderen en onverwacht lawaai?
In Zondagskind zie je de wereld van een opgroeiend kind door de ogen van Jasmijn, een meisje met autisme. Maar omdat het verhaal zich eind jaren 80 en begin jaren 90 afspeelt, wordt het autisme niet herkend. Zo is ze nu eenmaal zegt haar moeder, wanneer Jasmijn zich terugtrekt in haar slaapkamer wanneer er visite is. Of wanneer ze met haar handen voor haar oren door het winkelcentrum loopt. En omdat ze liever met haar hond speelt dan met andere kinderen.
Judith Visser weet met dit boek precies de juiste toon te raken. Dat kan ook bijna niet anders wanneer je weet dat de schrijfster haar eigen jeugd met je deelt. Ik vind het ontzettend knap dat Judith haar belevenissen precies zo heeft opgeschreven zoals zij ze destijds heeft beleefd. Hierdoor begrijp je des te meer hoe vreselijk intens en overheersend de wereld op je over kan komen wanneer je niet kunt filteren. Je hoort alles, ziet alles en ruikt alles, tegelijkertijd, en dat is gewoon heel erg veel. Bij Judith uitte deze overprikkeling zich in zware migraine aanvallen, waardoor het leek alsof haar hoofd implodeerde.
Toch wordt dit boek nergens zwaar op de hand. Alek Dabrowski, boekenrecensent bij o.a. Radio Rijnmond weet het treffend samen te vatten:
‘Soms kan een roman waarin gedetailleerd elke levensfase wordt beschreven gaan vervelen. Bij ‘Zondagskind’ had ik dat helemaal niet. Juist de details en de uitputtende beschrijvingen van wat er in Jasmijn omgaat na iedere verandering in haar leven maken het verhaal boeiend.’
Judith Visser is bij het grote publiek bekend als thrillerauteur maar wat ben ik blij dat ze ervoor gekozen heeft een uitstap te maken naar het romangenre en daarmee dit schitterende werk afleverde. Zondagskind is haar meest persoonlijke boek tot nu toe en dit is bekroond met de Hebban Literatuur Clubprijs 2018, waarmee ze concurrenten als Arthur Japin, Haruki Murakami en Tommy Wieringa met een overvloed aan stemmen ver achter zich liet. Lezen dat boek! 